Από τότε που με ξέρει το φεγγάρι πλάι μου παίζει ένα ραδιάκι!
Το πιο αγαπημένο μου το κέρδισα στα χαρτιά όταν δούλευα ως μεταφράστρια σε ένα ιστιοφόρο κρουαζιερόπλοιο.
Από τότε το έχω πάντα μαζί μου. Σαν δεύτερη ψυχή. Έγω, αυτό κι ο κόσμος όλος. Δίπλα σε ανύποπτα γλεντάκια, στα πρώτα φιλιά, σε χωρισμούς, σε πυρετούς, σε ταξίδια, στην αγρύπνια. Είχα την τύχη ανέκαθεν να πετυχαίνω αυτό που θέλω. Έτσι έκανα λατρεμένες ακροάσεις από ανθρώπους που τους θεωρώ συγγενείς μου.
Δημήτρης Καλογήρου, ροκ και ξερό ψωμί μέσα στη μαύρη νύχτα. Χαθήκαμε δεν ξέρω που βρίσκεται.
Χρήστος Ασημακόπουλος, χαθήκαμε, μα πάντα τον θυμάμαι με του τριζονιού τους ήχους.
Γιάννης Σπυρόπουλος Μπαχ, ο ποιητής μου…
Ξενοφών Ραράκος, δε θα σχολιάσω απλά υποκλίνομαι!
Χρήστος Παπαμιχάλης, ο ιππότης μου, ο μάγος μου, η αδυναμία μου, πνευματικά ο μικρός μου αδερφός, συναισθηματικά ο μεγάλος μου έρωτας, ιδέα, μύθος! Χρήστοοοοοοο!
Για να βγω όμως στο φεγγάρι είχα πάντα το ίδιο διαστημόπλοιο. Τις εκπομπές του
Οδυσσέα Ιωάννου. Αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι σαν κάποιο συμμαθητή μου από το νηπιαγωγείο, που τον ξέρω πολύ καλά από παιδάκι, μα και που συνέχεια έχει κάτι νέο να μου πει. Κι όχι μόνο να μου πει μα και να μου κάνει. Με μια φράση, κατά καιρούς ακόμα και μια λέξη. Με παίρνει και με σηκώνει.
Παίζει και τραγούδια που δεν τα ακούω εύκολα αλλού. Έχει εκπληκτικό τρόπο να θυμάται, να προχωράει, να κολλάει και να υποστηρίζει αυτά που αγαπάει. Και το κυριότερο για μένα που είμαι μια παλιοεγωίστρια είναι πως κατά την ακρόαση νιώθω ότι κάνει εκπομπή μόνο για την πάρτη μου.
Έκανα κι εγώ ραδιόφωνο κάποτε μα ποτέ δεν βρήκα την ώρα και τις μέρες που να μου ταιριάζουν και ποτέ δε θα μπορούσα να παίξω αποκλειστικά με play-list. Τέλος πάντων προτιμώ να είμαι ακροάτρια.
Ρέμπελη ερωμένη των ερτζιανών… Τραγούδι το τραγούδι να απογειώνομαι στο φεγγαρόφως!
