Στιχοπλοκώντας
Κάποτε σου είπα θυμωμένη:
"Αγάπα τον πλησίον σου
μην ξαναγράψεις τραγούδια
χωρισμού, πόνου και απόγνωσης
μην ξύνεις πληγές".
Σου είπα…
Μα ήρθαν το βράδυ οι χωρισμένοι,
οι μόνοι κι οι απελπισμένοι
με τη γυμνή τρέλα της αλήθειας τους
και μου έμαθαν πως στο πένθος τους
δεν ταιριάζουν τα μελίρρυτα τραγουδάκια.
Τα μινόρε εξαγνίζουν τους καημούς.
Αγάπα τον πλησίον σου,
φτιάξε ένα γλέντι για κάθε του πίκρα.
Κάνε τραγούδια φάρους
κι όποιος θέλει ας χορεύει στη στεριά,
όποιος θέλει ας χορεύει στη φωτιά,
ή ακόμα και στα μανιασμένα κύματα.
4 Comments:
Καλημέρα ! Σε διάβασα ! Πολύ χάρηκα που σε βρήκα !
Κι εγώ εσένα! Πάρα πολύ!
Και η παρηγοριά;Το να σκύψεις πάνω από τον πόνο του χωρισμένου και να τον παρηγορησεις;
Όμορφη προσέγγιση πάντως...
:)
παρηγοριά δεν υπάρχει ακριβώς κατ' εμέ καλέ μου! Συμπαράσταση να κάνει ένα βήμα παρα πέρα ίσως...
;)
Post a Comment
<< Home