Thursday, June 08, 2006

Στιχοπλοκώντας













Κάποτε σου είπα θυμωμένη:
"Αγάπα τον πλησίον σου
μην ξαναγράψεις τραγούδια
χωρισμού, πόνου και απόγνωσης
μην ξύνεις πληγές".

Σου είπα…
Μα ήρθαν το βράδυ οι χωρισμένοι,
οι μόνοι κι οι απελπισμένοι
με τη γυμνή τρέλα της αλήθειας τους
και μου έμαθαν πως στο πένθος τους
δεν ταιριάζουν τα μελίρρυτα τραγουδάκια.
Τα μινόρε εξαγνίζουν τους καημούς.

Αγάπα τον πλησίον σου,
φτιάξε ένα γλέντι για κάθε του πίκρα.
Κάνε τραγούδια φάρους
κι όποιος θέλει ας χορεύει στη στεριά,
όποιος θέλει ας χορεύει στη φωτιά,
ή ακόμα και στα μανιασμένα κύματα.

4 Comments:

Blogger ellinida said...

Καλημέρα ! Σε διάβασα ! Πολύ χάρηκα που σε βρήκα !

10:16 AM  
Blogger Ανδρομεδα said...

Κι εγώ εσένα! Πάρα πολύ!

10:53 AM  
Blogger Αιολος said...

Και η παρηγοριά;Το να σκύψεις πάνω από τον πόνο του χωρισμένου και να τον παρηγορησεις;

Όμορφη προσέγγιση πάντως...

:)

11:43 AM  
Blogger Ανδρομεδα said...

παρηγοριά δεν υπάρχει ακριβώς κατ' εμέ καλέ μου! Συμπαράσταση να κάνει ένα βήμα παρα πέρα ίσως...
;)

12:47 PM  

Post a Comment

<< Home