Η βεράντα

αυτή έχει ακούσει τα πάντα. Κάπου πίσω από αμπέλια με Κορινθιακή σουλτανίνα που από ότι έμαθα δεν τη γευόμαστε ποτέ στην Ελλάδα μιας και φεύγει κατευθείαν για Αγγλία.

Καθήσαμε χτες ως την πρώτη πρωινή ώρα, άλλος κοιτούσε τα αστέρια, άλλος τραγουδούσε Sting, εγώ μιλούσα με τον Λ. που φεύγει σε λίγο καιρό για Λονδίνο. Και που το μόνο καλό που νιώθει σ' αυτό το ταξίδι είναι πως μπορεί να βρει Ελληνικά σταφύλια εκεί που θα πάει...

Όλοι βουρκωμένοι χτες το βράδυ για διαφορετικούς λόγους, ώσπου βγήκε στο τραπέζι το βάζο με το λευκό περιεχόμενο. Μαστίχα του κουταλιού, η νύχτα μύρισε Χίο κι οι καρδιές τραταριστηκαν μια στιγμούλα γλύκας!

Τα κουταλάκια λάμψανε σαν τα γυαλιστερά μας μάτια. Κι ο ύπνος αργότερα μοσχοβολούσε μαστίχα...

Το πρωί στα χείλη είχα ένα καλοκαιρινό πια χαμόγελο! Δεν αργεί ο καιρός, σε άλλες βεράντες, άλλες παρέες, άλλα μάτια, να ξενυχτούν τις χαρές και τους καημούς τους.

Ίσως με ένα κουταλάκι στο χέρι... τη γλύκα του να έχουν οι ζωές μας!