Οι δοτικοί άνθρωποι
συχνά μπορούν να γίνουν κουραστικοί! Το πως και το γιατί άλλο θέμα.
Απλά σημειώνω εδώ για να θυμάμαι:
Ας δίνω σύμφωνα με τις ανάγκες των άλλων κι όχι με τις δικές μου.
Σκεφτήτε το κι εσείς... Κι αν έχετε κάτι να πείτε... το έχω ανάγκη!
posted by Ανδρομεδα at 4:41 PM
10 Comments:
Aς παιρνουν συμφωνα με τις αναγκες τους,εγω θελω ναδινω οσα μπορω περισσοτερα...
Κάπου, κάποτε, άκουσα ή διάβασα (δε θυμάμαι) μια φράση που άλλαξε τη ζωή μου:
«Η θυσία είναι η πιο στείρα μορφή φιλαυτίας»
Μαζί με τη φράση «Πόσο ανυπεράσπιστος είναι κανείς μπροστά στη μητέρα του!» αποτέλεσαν κάποιου είδους οδηγό για μένα. Νομίζω ότι με ωφέλησαν έτσι όπως τις προσέλαβα. Το ζουμί είναι να καταλάβουμε κάτι που έρχεται να μας συναντήσει τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε.
όχι καλή μου. Το δόσιμο δεν θέλει σκέψη.
Οτι υπάρχει. Οτι κι αν είναι αυτό, μέσα στην ψυχή, να το δίνεις.
Ξέρεις ποιό το κόστος; Κοιμάσαι παρέα με την μοναξιά. Mα το προτιμώ.
Τι ευτυχείς ίσως που είναι οι άνθρωποι που δεν δίνουν ή δίνουν με την ζυγαριά.
Δεν υπάρχουν για μένα ζυγαριές. Τα ξεριζώνεις και τα δίνεις όλα.
Ολα αυτά φυσικά προσωπική γνώμη. Ισως απόλυτα λανθασμένη και ίσως να είμαι ένα ολοζώντανο παράδειγμα, πίστεψέ με. Μα δεν θα το αλλάξω με τίποτα αυτό που εχω. Με τίποτα.
Πολυλόγισα. Δεν θα έγραφα τπτ. Σκέφτομαι να σταματήσω για λίγο. Μα είδα αυτό το "το έχω ανάγκη" και δεν άντεξα.
σε φιλώ πολύ.
σας ευχαριστώ... πάντως μέσα στην πολυτέλειά του το δόσιμο μπόρει να νανουρίζει και κάποιο μικρούλι εγωισμό...
Και εγώ δίνω πολύ.
Και γίνομαι κουραστική.
Και επιμένω, γιατί έτσι το αισθάνομαι. Ακόμη.
Το κλειδί είναι στο γιατί έχουμε ανάγκη να δίνουμε τόσο πολύ. Καθένας για δικούς του λόγους, τους δικούς μου δε τους γνωρίζω ακόμη.
Το δόσιμο δε θέλει σκέψη αλλά τα κίνητρά μας; Και όταν το δόσιμο μας διώχνει αυτούς που αγαπάμε;
Αν, λέω αν, καταφέρω να αλλάξω τα κίνητρα μου, τότε το δόσιμο μου να γίνεται χωρίς σκέψη και να είναι ΚΑΙ όσο πρέπει.
Να είσαι καλά
επίσης θέλω να σας πω και κάτι άλλο που έχω μάθει εδώ και χρόνια:
για κάθε άνθρωπο που δε θέλει αυτό που έχουμε να του χαρίσουμε, υπάρχει κάποιο άλλο που το λαχταρά, να που χωρά ο εγωισμός στις διακρίσεις μας...
μου είχες πει μια ιστορία για κάποιους που ενώ θέλαν να ευεργετίσουν ρουμανάκια, αρνήθηκαν να δώσουν λίγα ευρώ για να αγοράσετε άνορακ σε άστεγους θυμάμαι και φοβάμαι...
να είσαι καλά σημαντική μου αγωνίστρια!
υστερόγραφο: η Λένα λέει ωραίοοοο blog!
Σίγουρα θα βρεις και στο δόσιμο,μια όποια δόση εγωκεντρικότητας!
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το δω σαν φιλαυτία,μάλλον όχι!
Μα,δε γίνεται αλλιώς!
θυμάσαι το στίχο?
''Αν δεν το δώσω σε σένα,είναι σαν να μην το έχω,σαν να μην το είχα ποτέ..''
Δίνουμε,ναι!
Για να είναι αυτός ο πλούτος μας!
Το να δίνεις όπως είπε και το αγαπητό χνούδι..δε θέλει σκέψη.
Μπορεί το δόσιμο κάποιες φορές να είναι υπερβολικό ή και καταπιεστικό..δε νομίζω όμως ότι γίνεται με κακές προθέσεις(ή όχι; ).
Το σημαντικό είναι να βλέπουμε μέσα στον άλλον βαθειά τις δικές του ανάγκες και όσο είναι δυνατό να τον βοηθάμε..
..και φυσικά μετά το δίνω δεν υπάρχει παίρνω..
..night:)
Δεν βρίσκω τίποτα στο δώσιμο . Κάποιοι το φοβούνται επειδή δεν μπορούν να δώσουν . Τι αξίζει η ζωή χωρίς αυτό ?
Post a Comment
<< Home