Από την πρώτη σε άλλες Πέμπτες

Το παρακάτω το έγραψα πριν λίγα χρόνια...
Χαίρομαι πολύ που πια δε με εκφράζει 1οο%
έχω βρει το δρόμο μου για τα καλά!

Τίποτα δε σκάμπαζα όταν μου έκλεψαν βίαια
τη βρεφική μου ευτυχία.
"Βάλτε με πίσω στα νερά μου",
ικέτευα αγουρογέννητη.

Γελούσαν, με έκαναν πάσες φωνάζοντας
"κορίτσι"άλλοι χαρούμενα, άλλοι ειρωνικά.
Άγαρμπος τόπος σκέφτηκα. Άνυδρος.
Και κοιμήθηκα στα σεντονάκια της άγνοιας,
με την ελπίδα να ξυπνήσω κάπου αλλού.

Ένα τόσο δα πλασματάκι
σχεδόν ευτυχισμένο
στη βολική παγίδα των κοντόφθαλμων θνητών,
στο σαφάρι για δύναμη και επιβολή.

Παραμυθιασμένο με κάποια ευτυχία
που θα ‘ρθει από μακριά, που θα μου χαριστεί
αν τη διεκδικήσω με φτηνοπουτανιές.

Το υπαρξιακό και το νευρωτικό μου άγχος
να είμαι κάπως για να αρέσω
κι όχι ν’ αρέσω γι’ αυτό που είμαι.

Από τη γέννηση μου και πέρα
αντί να γιορτάζω το θαύμα της ζωής
φόρεσα κατάσαρκα τη δυστυχία,
του να με κάνει ό,τι θέλει η ανημποριά.

Όσο με είχαν στο χέρι υποκρίθηκα
με θρασύτατη ευκολία την αδυναμία μου.
Έξω από τα νερά μου ως υπάκουο πιόνι
άρχισα μάταια να με καταζητώ.