Μπορώ να χαϊδέψω λίγο τα λέπια σου;

τον ρώτησα. Εκείνος μου χάρισε το όμορφο χαμόγελό του, που μέσα του κατοικούν ηλιαχτίδες και μου ζήτησε να του πάω πιο κοντά του το μισογεμάτο λεκανάκι με τα μύδια που είχε βγάλει πριν λίγο από το βυθό.

Μου έστειλε ένα φιλί και μου είπε πως θα βουτούσε μερικές φορές ακόμα να γεμίσει τη λεκάνη γιατί είχαμε πολύ κόσμο να ταΐσουμε… απόλαυσα την εκπληκτική βουτιά του και πήγα να ετοιμάσω το τραπέζι.

Συχνά έριχνα ματιές από το παράθυρο να τον βλέπω να ανεβαίνει για να πάρει ανάσα και ένιωθα μια άγρια ευτυχία να με πλημμυρίζει. Ένας θησαυρός στη ζωή μου, που τον λατρεύω και με λατρεύει.

Έδωσε μια μεγάλη μάχη και νίκησε! Πέντε χρόνια που του συμπαραστεκόμουν στον αγώνα του να παρατήσει το δεκανίκι του, που είναι γνωστό ως ναρκωτικά και να σταθεί στα πόδια του τον έχω μάθει σαν να τον έχω γεννήσει.

Έτσι ξέρω καλά πως τώρα στα 27 του, ζει ευτυχισμένος κοντά στη θάλασσα και μπορεί να κάνει εξίσου ευτυχισμένους εμένα, τους φίλους του, την αγαπημένη του γυναίκα και τη δίχρονη Σμαράγδα τους.

Γιατί να μη μοιραστώ μαζί σας αυτή τη χαρά; Δε βρίσκω λόγο, μα πιο πολύ δεν τα έγραψα για σας τα παραπάνω. Κυρίως τα έβγαλα στο φως, έχοντας στο μυαλό μου όσους υποστηρίζουν πως τα παιδιά που πέφτουν στις ουσίες είναι καμένα ρούχα…

Ε όχι λοιπόν! Όσο κι αν αυτό συμφέρει κάποιους, δεν είναι η αλήθεια! Με μεγάλη δυσκολία, με σκληρό πρόγραμμα και πολλή αγάπη, όλα είναι δυνατά. Αρκεί να το θες πραγματικά!