Θέλω να φύγω!
Μου είπε ο Α. Είχα το μυαλό μου αλλού!
-Καλό Σαββατοκύριακο! Του ευχήθηκα.
-Βρε για πάντα θέλω να φύγω, από τη δουλειά, από το νησί! Απάντησε.
Αναπήδησα, έκπληκτη, έριξα λίγο χυμό στο γραφείο μου και γύρισα να τον κοιτάξω. Καιρό τώρα δεν είχα προσέξει πως είχε γκριζάρει και τα μάτια του είχαν χάσει τη λάμψη που ήξερα.
-Η γυναίκα σου; Τα αγόρια; Ρώτησα χαμηλόφωνα, σαν να μην ήθελα να μας ακούσουν οι τοίχοι δίπλα μας.
-Δεν ξέρω μάτια μου! Που να με πάρει και να με σηκώσει, δεν ξέρω! Είπε.
Κουρασμένη από όλη την εβδομάδα, με προβλήματα πρακτικά που έπρεπε να λυθούν ως το βράδυ της Παρασκευής, έπιασα το κεφάλι μου και προσπάθησα να σκεφτώ να του πω κάτι καλό. Μα ένα κουρασμένο κεφάλι σαν το δικό μου δεν είχε πολλά να πει.
Συνέχισα να γράφω ετικέτες για τα ρούχα που θα στέλναμε στη Ρουμανία, κάποια στιγμή έπαιξα με τη μία από τις βέρες μου, εκείνη που μου είχε χαρίσει ο αγαπημένος μου καθηγητής ανθοθεραπείας. Προσπάθησα να σκεφτώ τι θα έλεγε εκείνος στον Α. και το μυαλό μου φωτίστηκε.
-Καλέ μου, έχω διδαχτεί κι από τη ζωή και σε μάθημα, πως όταν λέμε «πάντα», ή «ποτέ», τις περισσότερες φορές, βγαίνουμε εκτεθειμένοι και η ψυχή μας βαραίνει. Μήπως θα μπορούσε αυτή η επιθυμία σου για φυγή, να μη βαπτιστεί στο παντοτινό. Ας πούμε να έφευγες για 2 μερούλες; Τον ρώτησα.
Κουνούσε νευρικά το πόδι του και έπαιξε με τη βέρα στο δάχτυλό του. Μετά σηκώθηκε όρθιος, με πλησίασε και χαμηλόφωνα, με ρώτησε:
-Και η γυναίκα μου; Τα παιδιά;
Σηκώθηκα κι εγώ, τον αγκάλιασα και του εξήγησα πως δε χρειάζεται να ανησυχεί, μιας και θα τους έπαιρνα μαζί μου, να περάσουμε το Σαββατοκύριακο στην επαρχία, με εθελοντικές ασχολίες.
-Ωραία! Θα πάω να δω τον αγαπημένο μου ξάδερφο στα Γιάννενα, είπε χαρούμενος. Και να τη η λάμψη, στα μάτια του!
Αργότερα, λίγο πριν σερβίρω, δύο ποτηράκια σαγκρία για μένα και τον Χ. είχα ένα σύντομο τηλεφώνημα από τον Α.
-Τρελάρα μου, θέλω να πάω με την γυναίκα μου και τους γιους μου στα Γιάννενα.-Καλά ξεκουμπίδια! Του απάντησα κι έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο, μην αλλάξει γνώμη…
-Καλό Σαββατοκύριακο! Του ευχήθηκα.
-Βρε για πάντα θέλω να φύγω, από τη δουλειά, από το νησί! Απάντησε.
Αναπήδησα, έκπληκτη, έριξα λίγο χυμό στο γραφείο μου και γύρισα να τον κοιτάξω. Καιρό τώρα δεν είχα προσέξει πως είχε γκριζάρει και τα μάτια του είχαν χάσει τη λάμψη που ήξερα.
-Η γυναίκα σου; Τα αγόρια; Ρώτησα χαμηλόφωνα, σαν να μην ήθελα να μας ακούσουν οι τοίχοι δίπλα μας.
-Δεν ξέρω μάτια μου! Που να με πάρει και να με σηκώσει, δεν ξέρω! Είπε.
Κουρασμένη από όλη την εβδομάδα, με προβλήματα πρακτικά που έπρεπε να λυθούν ως το βράδυ της Παρασκευής, έπιασα το κεφάλι μου και προσπάθησα να σκεφτώ να του πω κάτι καλό. Μα ένα κουρασμένο κεφάλι σαν το δικό μου δεν είχε πολλά να πει.
Συνέχισα να γράφω ετικέτες για τα ρούχα που θα στέλναμε στη Ρουμανία, κάποια στιγμή έπαιξα με τη μία από τις βέρες μου, εκείνη που μου είχε χαρίσει ο αγαπημένος μου καθηγητής ανθοθεραπείας. Προσπάθησα να σκεφτώ τι θα έλεγε εκείνος στον Α. και το μυαλό μου φωτίστηκε.
-Καλέ μου, έχω διδαχτεί κι από τη ζωή και σε μάθημα, πως όταν λέμε «πάντα», ή «ποτέ», τις περισσότερες φορές, βγαίνουμε εκτεθειμένοι και η ψυχή μας βαραίνει. Μήπως θα μπορούσε αυτή η επιθυμία σου για φυγή, να μη βαπτιστεί στο παντοτινό. Ας πούμε να έφευγες για 2 μερούλες; Τον ρώτησα.
Κουνούσε νευρικά το πόδι του και έπαιξε με τη βέρα στο δάχτυλό του. Μετά σηκώθηκε όρθιος, με πλησίασε και χαμηλόφωνα, με ρώτησε:
-Και η γυναίκα μου; Τα παιδιά;
Σηκώθηκα κι εγώ, τον αγκάλιασα και του εξήγησα πως δε χρειάζεται να ανησυχεί, μιας και θα τους έπαιρνα μαζί μου, να περάσουμε το Σαββατοκύριακο στην επαρχία, με εθελοντικές ασχολίες.
-Ωραία! Θα πάω να δω τον αγαπημένο μου ξάδερφο στα Γιάννενα, είπε χαρούμενος. Και να τη η λάμψη, στα μάτια του!
Αργότερα, λίγο πριν σερβίρω, δύο ποτηράκια σαγκρία για μένα και τον Χ. είχα ένα σύντομο τηλεφώνημα από τον Α.
-Τρελάρα μου, θέλω να πάω με την γυναίκα μου και τους γιους μου στα Γιάννενα.-Καλά ξεκουμπίδια! Του απάντησα κι έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο, μην αλλάξει γνώμη…
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!
posted by Ανδρομεδα at 10:08 AM
8 Comments:
πάλι το δικό σας πέρασε, τρελή τσαχπίνα!
''Φλέβα η ζωή,που γρήγορα χτυπά..''
Έτσι δεν γίνεται πάντα?
Ανατροπές κι εναλλαγές,στιγμών,εικόνων,αποφάσεων και συναισθημάτων..
Την αγάπη μου!
Πόσο απλά περνάς
μες την οθόνη
Παραμερίζουν οι αντιρρήσεις
όταν ανοίγουν οι αγκαλιές
Πόσο εύκολο είναι τελικά να φύγει κανείς ε;
Ως πλάσμα φυγής λέω να μην πω την γνώμη μου ...
καλημέρα
Είναι η φυγή απλά μια ένεση μορφίνης;
η φυγή... από τι κάθε φορά και για που;
μπορεί κανείς να φύγει από την ψυχή του; δε νομίζω! Ίσως με τον καιρό αν θέλει κανείς μπορει να αφήνει την ψυχή του να κάνει βόλτες έξω από αυτόν, τις συνήθειες, τους φόβους, τη μιζέρια και την ομορφιά του...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε!
Post a Comment
<< Home