Σκιαμαχίες

Λίγο πριν γίνω ένα με το όνειρο,
μετά από μια μέρα που είχε πάρει όρκο
να με κουρελιάσει,
ορθώθηκες μπροστά στη χολή μου
και χωρίς ενδοιασμούς είπες:
"Μην αναγνωρίζεις δικαιότερο θυμό
από αυτόν της φύσης προς τους εχθρούς της.
Κατά τ’ άλλα η εκδίκηση μικρή μου
είναι ένα πιάτο που όποτε κι αν το γευτείς
θα βαρυστομαχιάσεις.
Δηλητήριο για τις ανθρώπινες καρδιές
χαζή μάχη για το τίποτα".

Και όπως με έδινες στον ύπνο
Ανώτερε Εαυτέ μου
που πάντα με φέρνεις στα ίσα μου,
συμπλήρωσες γλυκά:
"Χιλιάδες μπορεί να μπαίνουν
απρόσκλητοι στα χωράφια σου,
όμως αυτό δε σημαίνει πως τα χωράφια
παύουν να είναι δικά σου".