Καπετάν Θανάσης

στον Σ. Μπ.

Του είπα καλημέρα. Κι ένας νέος κόσμος άνοιξε μπροστά μου. Την Κυριακή τα χαράματα με πήρε με τη βάρκα του να πάμε να ψαρέψουμε. Σεβάστηκε την αντίρρησή μου για τα δίχτυα κι έτσι πήραμε μόνο πετονιές και δολώματα.

Δεν έκρυψε την έκπληξή του όταν είδε πως έκοψα τη γαρίδα και πως την πέρασα στο αγκίστρι. Γούρλωσε τα μάτια του όταν έφερα επάνω τα πρώτα ψάρια και που κατάφερα να τα βάλω στη βάρκα.
- Δεν είναι η τύχη του πρωτάρη, έτσι κόρη μου; Με ρώτησε χαμογελώντας.
- Ψαρεύω από 5 χρονών! του απάντησα.
- Σαν τον Κωστή μου… είπε με μισή φωνή.

Ο Κωστής του… έφυγε στα 24 με τη μηχανή του για το Ναύπλιο. Δε γύρισε ποτέ, λίγες μέρες μετά τα σαράντα τον ακολούθησε κι η μητέρα του. Έμεινε ο Θανάσης κι η κόρη του, που κι αυτή δεν είναι κοντά του, μιας και παντρεύτηκε στη Σαντορίνη.

Μάγειρας στα καράβια ο Θανάσης, από παντού στάζει θάλασσα. Αφού ήταν τόσο όμορφος στα εξήντα-πέντε του θα πρέπει να ήταν κούκλος στα νιάτα του. Έδειχνε πολύ ευχαριστημένος με τον τρόπο που ψάρευα. Κάποια στιγμή με ρώτησε τι είχα βάλει στη γαρίδα μου και ήταν πιο τραβηχτική. Του είπα πως ήταν μια μυστική πατέντα του συχωρεμένου του πατέρα μου και του εξήγησα πως γίνεται. Χάρηκε επίσης που σταμάτησα να ψαρεύω όταν έκρινα πως είχα πιάσει αρκετά ψάρια. Σταμάτησε κι εκείνος, έβγαλε ένα γκαζάκι και έφτιαξε καφέ ελληνικό. Σπάνια πίνω, μα εκείνο το καφεδάκι το απόλαυσα!

Τον παρακάλεσα να μου πει καμιά θαλασσινή ιστορία. Συμφώνησε μα πρώτα θέλησε να μάθει πως και του μίλησα, εκείνο το πρωί. Του εξήγησα πως για καιρό ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συναντούσα μόλις ξυπνούσα και πως είχα παρατηρήσει πως δεν του μιλούσαν οι άλλοι στην παραλία.

Μου εξήγησε πως για ένα παράξενο λόγο από τότε που έχασε το γιο και την κυρά του, δεν του μιλούσε κανείς στην περιοχή. Του είπα πως μάλλον φοβόντουσαν μήπως κολλήσουν θάνατο και κούνησε το κεφάλι του στέλνοντάς μου ένα φιλί.

Ύστερα μου είπε για το πρώτο του ταξίδι, που πήρε τσάμπα τα λεφτά αφού ήταν συνέχεια στην κουκέτα του λόγω ναυτίας. Γρήγορα με ξενάγησε σε περίφημα λιμάνια σε ήρεμες και ταραγμένες θάλασσες και ένιωσα βαθιά μέσα μου τη μυρωδιά των βαποριών του.

Μας έκαιγε ο ήλιος στην επιστροφή. Δεν καταλάβαινα τίποτα, τον κοιτούσα και τραγουδούσα Καββαδία, που τον λάτρευε. Όταν μοιράσαμε τα ψάρια με ρώτησε πως και δεν είμαι παντρεμένη. Του είπα πως ήρθε έτσι το πράγμα που και οι δυο άντρες που είχα σκεφτεί πως θα παντρευόμουν, πέρασαν απρόσμενα στην άλλη όχθη…

Σκοτείνιασε κι άλλαξε γρήγορα κουβέντα. Θα φύγει λίγο στη Σαντορίνη κι όταν επιστρέψει το επαναλαμβάνουμε, μου είπε. Όπως χωριζόμαστε μου φώναξε:
- δεν ξέρω αν είσαι του ουρανού ή της θάλασσας, πάντως είσαι άξια καπετάνισσα.
- Δεν το γύρεψα ποτέ, εγώ θέλω απλά να ταξιδεύω. Του είπα.
- Καλοτάξιδη να είσαι κορίτσι μου!

- Ώρα καλή καπετάνιε!