Η γιαγιά Ελένη

Τη διαδρομή ως το παραδεισένιο εξοχικό της, τη βάρυνε ο πρόσφατος χαμός του Δ. στον περισσότερο δρόμο, ακούγαμε αμίλητοι μουσική. Σπάνια σχολιάζαμε κάτι για το τοπίο. Ο Τ. οδηγούσε χαλαρά, εγώ καθόμουν δίπλα του κι η S. με το σκυλάκι της στο πίσω κάθισμα.

Ξαφνικά είχα βρεθεί με 2 υποχρεώσεις. Η πρώτη ήταν εύκολη υπόθεση, θα έπρεπε να ανακοινώσω στη γιαγιά του Τ. την κυρά Ελένη, πως με τη S. πάνε για γάμο και θα ζουν μια στην Ελλάδα, μια στο Βέλγιο. Το άλλο πράγμα που με είχαν παρακαλέσει να κάνω ήταν να της μιλήσω για το δυστύχημα του Δ. που τον είχε βαπτίσει η κόρη της. Είχα την τύχη να εκπαιδευτώ κάποτε στο Παρίσι από ένα ψυχολόγο που είναι εξπέρ στο να εξοικειώνει τους ανθρώπους με το θάνατο, έχω κάνει και μια εργασία πάνω στα γραπτά της Elisabeth Kübler-Ross, (διαβάστε το Θάνατος Μια Αλλαγή Ζωτικής Σημασίας – Death Is Of Vital Importance). Μα όπως και να το κάνεις είναι δύσκολο για τους θνητούς να αποδεχτούν αυτό το γεγονός.

Ακόμα και με την άφιξη, με το πρώτο βήμα μου στο εξοχικό, κατάλαβα πως αυτή η επίσκεψη δε θα ήταν όπως οι άλλες. Ο κήπος σχεδόν εγκαταλειμμένος, το αλατοπίπερο όπως έλεγα τα μαλλιά της γιαγιάς Ελένης εντελώς άσπρα πια, μέσα σε ένα χρόνο είχε καταπέσει τόσο, που αν δεν την έβλεπα στο χώρο της, δύσκολα θα την αναγνώριζα. Μόνο η αγκαλιά της ήταν το ίδιο στοργική και φιλόξενη όπως πάντα!

- ομόρφυνες Πηγιώ μου! Είπε με το καλωσόρισες. (Πάντα έτσι μου λέει, ε, δε βλέπει και καλά η καημενούλα. Χι χι)! Ζούσα για αυτό το Πηγιώ. Οι κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν την παραξενιά μου. Δε γουστάρω να μου αλλάζουν το όνομα όταν με αποκαλούν με το βαπτιστικό μου. Ούτε Πηγούλα, ούτε Πηγάκι, μπρρρ, τα σιχαίνομαι αυτά! Μόνο αυτό το Πηγιώ, αποκλειστικά από τα χείλη της γυναίκας που ήρθε παιδούλα από το Βόσπορο, έζησε χρόνια στα Χανιά και παντρεύτηκε στη Μεσσηνιακή Μάνη, μου ακούγεται σαν αγγελική μελωδία.

Θα μπορούσα να κάτσω όλη την υπόλοιπη μέρα στην αγκαλιά της. Μα επειδή ήξερα καλά πόσο άβολα ένιωθε η ξενόφερτη νύφη, ψιθύρισα στο αυτί της γιαγιάς, πως έπρεπε σαν άψογη οικοδέσποινα που ήταν, να υποδεχτεί και την κοπέλα του εγγονού της, με τον τρόπο που ταίριαζε στην οικογένεια τους.

Με άφησε απρόθυμα και γύρισε προς τους άλλους, εγώ για να τους δώσω την ευκαιρία να μείνουν μόνοι, πήγα στο δωμάτιό μου να τακτοποιήσω τα πράγματά μου. Από μέσα μου ευχόμουν να κατάλαβε η S. πως δε θα έπρεπε να ακολουθήσει τη συμβουλή που της είχα δώσει, να παινέψει τις τριανταφυλλιές της γιαγιάς Ελένης, γιατί φέτος τα λουλούδια της είχαν δυστυχώς το κακό τους το χάλι!

συνεχίζεται…