Χωρίς παρεξήγηση!

που ανήκεις; με ρώτησε ο σορόκος
πουθενά! Και βαριέμαι να μιλάω εντάξει; Του απάντησα.
καλά! Είπε και φύσηξε δήθεν αδιάφορα από πάνω μου.

Στο φεγγάρι δεν ανήκεις; Ρώτησε μετά από λίγο.
Όσο μου ανήκει κι εκείνο. Τίποτα δε μου ανήκει σε τίποτα δεν ανήκω! Μουρμούρισα.

Και η αγάπη που του έχεις; Η αγάπη που έχεις για όλους σε όσους χαμογελάς; Επέμεινε το αγέρι.
Ε, είναι αγάπη! Ελευθερία είναι! Δύναμη για την εξέλιξη των πραγμάτων και των πνευμάτων… Του απάντησα.

Εμένα μου ανήκεις! Είπε πεισματικά.
Άσε, κι άλλοι χάψανε αυτό το παραμύθι, μα δες με αλλού αρμενίζω! Και τώρα μπορεί να κάθομαι εδώ και να με φυσάς, μα κάνω μία πάω στο κρεβατάκι μου και που με είδες που με ξέρεις. Του είπα

Ναι αλλά δεν πας! Έκανε σαν μικρό παιδί.
Λοιπόν για να τελειώνουμε αν κάποιος θέλει να πιστεύει πως του ανήκω με γεια του με χαρά του. Εγώ μόνο την αλήθεια θα πω και θα δείξω με την καρδιά μου. Ακολουθώ της ψυχής μου τη ρότα, με χέρια αδειανά, φιλόξενη αγκαλιά και ταξιδιάρικα όνειρα. Μη δεθεί κανείς με αυτό που τον γοητεύει σε μένα. Μην παγιδευτεί στην αγάπη που ρέει από τις εκβολές μου, όταν με μάθει καλά, θα καταλάβει πως δεν ανήκω πουθενά! Είπα και πήγα για ύπνο.