Λίγω πριν φύγω...

Το πιο αγαπημένο μου ποίημα,
από όσα έχω ακούσει,
είναι η εκκωφαντική απουσία του λόγου σου.
Για άλλους ένα ποίημα μπορεί να εκφράζει
όλη τους την ευτυχία ή τη δυστυχία.
Το δικό σου ποίημα για μένα,
εκείνο που ποτέ δεν είπαν τα ακριβά σου χείλη,
ήταν όλη η ευτυχία και η δυστυχία μου μαζί.
Δύο σε ένα, στην τιμή των πολλών.
Λένε πως όταν θες να μάθεις κάτι στον άλλον
επειδή οι συμβουλές σπάνια εφαρμόζονται,
είναι σωστό να του δίνεις, αυτό που εσύ εννοείς,
καλό παράδειγμα.
Εσύ μοστράρισες στην φλυαρία μου
την απόλυτη σιωπή σου.
Όσα είχες να μου μάθεις τα έκλεισες
σε ένα νεύμα του κεφαλιού σου,
κι ας ήξερες πόσο ακουστικός τύπος είμαι…
Και τώρα πια που τόσο αγάπησα τον ήχο της σιωπής,
τώρα που τον έκανα δικό μου,
τίποτα από εσένα πια δεν θα μου λείψει.
Εσένα όμως;;;;;
Σςςς…