Thursday, July 27, 2006

Κυριακή 23/7/06


Οι τελευταίοι καλεσμένοι του Σαββάτου έφυγαν κατά τη μία. Καθώς πήγαινα για ύπνο, η γιαγιά Ελένη μου ζήτησε να τη συνοδέψω στην Κυριακάτικη λειτουργία για να γνωρίσω την κυρία με το ναρκομανή γιο. Αφού δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για τους νεκρούς, ας βοηθάμε τους ζωντανούς, μου εξήγησε και με φίλησε για να με καληνυχτίσει. Περπάτησα λίγο στο μπαλκόνι κοιτώντας τον ουρανό, νανούρισα τις σκέψεις μου και κοιμήθηκα ήρεμα στη σιγαλιά.

Το πρωί της Κυριακής, έκανα γρήγορα ένα ντους και πήγα στην εκκλησία με τη Γιαγιά Ελένη. Μετά μας πήγε με τη φίλη της σε ένα συμπαθητικό καφέ. Έδωσα κάποιες συμβουλές στην πολύ γλυκιά γυναίκα, μα επειδή οι τύψεις και η ντροπή της ιδέας πως είχε αποτύχει σαν μητέρα, την εμπόδιζαν να με ακούσει, την άφησα να μου πει τον πόνο της και συμφωνήσαμε να πάει με το γιο της όπου θα την έστελνα.

Αργότερα, περπατήσαμε λίγο με τη γιαγιά στο χωριό, με πήρε στο κινητό ο εγγονός της και μου είπε πως θα πηγαίναμε για μεσημεριανό σε ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι για ψάρι. Ντροπαλά η γιαγιά Ελένη μου εκμυστηρεύτηκε πως ένιωσε πολύ καλά μετά το χτεσινό μασάζ. Την πήγα σχεδόν με το ζόρι σπίτι και έβαλα όλη μου την τέχνη για να την ανακουφίσω από τον πόνο που είχε στήσει το λημέρι του σ’ αυτό το γέρικο κορμί. Μου είπε με λίγα λόγια ένα φόβο της, μην πεθάνει μόνη της στο σπίτι κι εγώ την παρηγόρησα πως σίγουρα κάτι θα κάνουμε γ’ αυτό.

Για καλή μου τύχη άρχισε να μου αφηγείται ιστορίες από τη ζωή της, την εφηβική της περίοδο στα Χανιά, πόσο δύσκολα ένιωσε όταν δούλεψε για δυο χρόνια στο ραφτάδικο του νονού της στην Αθήνα και πόσο σκληρός ήταν ο πρώτος καιρός, νιόπαντρη στο χωριό του άντρα της, ώσπου να τη μάθουν οι συγγενείς κι οι συγχωριανοί και να αποκτήσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους.

Πάνω εκεί δεν έχασα την ευκαιρία, ήξερα πως ήταν η καταλληλότερη στιγμή, να της μιλήσω για τα παιδιά. Το έπαιξε ψύχραιμη μα τα δάχτυλά μου πυροβολήθηκαν από την ταραχή της. Τη ρώτησα αν θα μπορούσε να βοηθήσει τη S. να μην αισθανθεί τόσο ξένη και παράταιρη, όσο είχε νιώσει εκείνη όποτε άλλαζε σπίτι. Ευτυχώς, το πήρε πάνω της. Γύρισε με κοίταξε με μάτια λαμπερά και κατάλαβα πως το ζευγάρι είχε πια έναν πανίσχυρο σύμμαχο.

Στο ταβερνάκι, μεταξύ χταποδιού και ψαριών και φυσικά με τη βοήθεια του ούζου, μπόρεσα να βρω μια καλή λύση για τη ζωή της γιαγιάς Ελένης. Είχε ένα μεγάλο τριάρι στην Αθήνα, δήθεν για να μένει όποτε ανέβαινε στην πόλη. Δηλαδή ποτέ. Ο Τ. και η S. είχαν πολύ καλούς μισθούς θα το νοίκιαζαν, με χαμηλή βέβαια τιμή, γιατί πως αλλιώς. Με τα χρήματα αυτά η γιαγιά θα έπαιρνε μία βοηθό για το σπίτι. Κοπέλα που γνωρίζαμε ήδη από το χωριό, έτσι θα βοηθούσε μια πάμφτωχη ορφανή, θα έκανε την καθημερινότητα της πιο εύκολη και δε θα είχε πια το φόβο να είναι μόνη αν πάθαινε κάτι .

Το απόγευμα της Κυριακής η γιαγιά Ελένη κελαηδούσε σαν καρδερίνα. Η S. έπαιζε με το σκυλάκι της, ο Τ. μάζευε τα τελευταία λεμόνια κι εγώ δούλευα στιχάκια για το c.d. ενός φίλου. Η διάθεση όλων στα καλύτερά της.

Την άλλη μέρα πήγαμε εκδρομή για πεζοπορία στη φύση, περάσαμε υπέροχα απέκτησα κι έναν ισπανό θαυμαστή, αλλά γι’ αυτό δε θα πω κου-βέ-ντα!
F I N

6 Comments:

Blogger Markos said...

Μας σταματάς στο ... καλύτερο ;)

(Αυτό, το λένε "αλλαγή συναισθηματικών προτύπων", γιατί βέβαια τα καλύτερα έχουν ήδη ειπωθεί)
Να προσέχεις τη γιαγιά!!!
(Και την ..Ανδρομέδα, κι αυτή αξίζει το κάτι τις της. Ε να μη το πάρει κι επάνω της όμως... :) )
Φιλιά
Καλή σου ημέρα.
(τη δική μου πάντως την ομόρφυνες)

11:36 AM  
Blogger Ανδρομεδα said...

φιλιά!

12:03 PM  
Blogger Sokxenos said...

Γλυκό παιδί που νοιάζεσαι για όλον τον κόσμο. Μπράβο σου.

* Να μου στείλεις τις συμμετοχές σου. Δε θα μου το αρνηθείς.
sokratesdz@yahoo.gr
Κι εγώ θα φτιάξω ένα φωτεινό σπαθί
να κόβει όλους τους γόρδιους
Ήδη βρήκα τη "νεράιδα"

Bitte!!!!

12:25 PM  
Blogger apousia said...

Πόσο απλή και όμορφη γίνεται μέσα στην πολυπλοκότητά της η ζωή,όταν υπάρχουν άνθρωποι κι αξίες!
Όταν λειτουργούν κώδικες ξεχασμένοι μα πάντα επίκαιροι..
Όταν υπάρχουν ανδρομέδες!

Την αγάπη μου!

3:02 PM  
Blogger Καπετάνισσα said...

Ο λ έ !
Τα... ζουμερά στο τέλος!
Κι εμείς, διψασμένοι, για δες...

Χορτάτοι όμως, κατά τα άλλα...
Από εικόνες που'χουν αγγίγματα κι ανοίγματα ανθρώπινα κι ακούσματα αληθινά και γεύσεις ζωής και βλέμματα που μπορείς ν' ακουμπήσεις, μέχρι και να νικήσεις τη μοναξιά μπορείς!

Οι αγκαλιές που'χεις φτάνουν;
Τσάκωσ' άλλη μια!

3:20 PM  
Blogger Ανδρομεδα said...

Ole!
Smak!!!

4:32 PM  

Post a Comment

<< Home