Wednesday, July 26, 2006

Πονάω Πηγιώ μου!



- Λωποδύτες μου στο τραπέζι! Φώναξε η γιαγιά Ελένη.
Καλά, όπως πάντα το μεγάλο τραπέζι της πίσω αυλής, ήταν γεμάτο. Ντολμαδάκια γιαλαντζί, τας κεμπάπ με ατζέμ πιλάφι, γεμιστά καλαμάρια, σαλάτα με καβουρδισμένα κουκουνάρια… τέσσερις ώρες κράτησε το γεύμα, μαζί με τα γλυκά του κουταλιού και τον πολίτικο χαλβά.

Τα παιδιά ήθελαν να ξαπλώσουν λίγο. Εγώ είπα πως δε θα έτρωγα ξανά εκεί αν δε βοηθούσα στα πιάτα. Το δέχτηκε πιο εύκολα από ποτέ. Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, μου είπε πως ακούει στο Β’ Πρόγραμμα τα τραγούδια που έγραψα με το Σωκράτη και το Νικολάκη, (ναι του έχει ιδιαίτερη αδυναμία του Παπάζογλου), με είπε και τεμπέλα, που δε γράφω περισσότερα τραγούδια. Της εξήγησα πως αυτά τα πράματα δεν είναι όσο απλά τα νομίζει και πως εγώ προσωπικά δεν έχω τη διάθεση να ζορίσω καταστάσεις.

- Να πούμε κανένα τραγουδάκι; Τη ρώτησα. Ήθελα πολύ να την ακούσω πάλι. Είχε απίστευτό ρεπερτόριο. Ανατρίχιασα όταν για πρώτη φορά την άκουσα να λέει συγκλονιστικά: Στον άλλο κόσμο που θα πας, κοίτα μη γίνεις σύννεφο…

Μόλις τελειώσαμε τα πιάτα, έφτιαξε καφεδάκια και πήγαμε πάλι στην αυλή. Άρχισε να μου λέει για το γιο μιας καλής κυρίας που κάθονται μαζί στην εκκλησία, μήπως μπορούσα να βοηθήσω γιατί νομίζουν πως παίρνει ναρκωτικά, το βρωμόπαιδο. Της είπα πως κατ’ εμένα δε θα έπρεπε να κακοχαραχτηρίζει κανέναν, γιατί μια γνωστή μας που παίρνει 2-3 χάπια για να κοιμηθεί, χωρίς να το εγκρίνει ο γιατρός της, την λέει καημένη, το παιδί όμως που κάτι προσπαθεί να πνίξει στις ουσίες το βρίζει. Της ζήτησα να τα πούμε άλλη ώρα αυτά, ίσως μαζί με την ανήσυχη μητέρα και την παρακάλεσα να μου μιλήσει για την ίδια.

- Δεν είμαι καλά! Πονάω Πηγιώ μου, σε όλο μου το σώμα. Μου είπε δειλά. Ένιωσα μια μαχαιριά στην καρδιά μου. Της έπιασα το χέρι και την ρώτησα αν έχει πάει στο γιατρό.

Μου απάντησε πως τη βλέπει καρδιολόγος δυο φορές το χρόνο, η καρδιά της είναι μια χαρά μόνο ένα χαπάκι προληπτικά της δίνει για την πίεση. Μετά τη ρώτησα αν έχει κάνει πρόσφατα εξετάσεις αίματος, σηκώθηκε και μου τις έφερε. Το ζάχαρο ήταν κάπως ανεβασμένο. Της εξήγησα πως πρέπει να το παρακολουθήσει, γιατί είναι ύπουλη ασθένεια ο διαβήτης, μετά της έσταξα στο νερό διπλή δόση κάποιων ανθοϊμάτων ειδικών για σοκ. Της ζήτησα με ύφος που δε σήκωνε αντιρρήσεις να της κάνω μασάζ για να βρω την ένταση στο σώμα της και να την ξεκουράσω λιγάκι.

Έβαλα στα χέρια μου λίγο έλαιο και άρχισα να καλοπιάνω το κουρασμένο κορμί της, που ήταν ένας κόμπος… όταν την ένιωσα να χαλαρώνει, δούλεψα με τον αυχένα της και με λίγα λόγια της μίλησα για το ξαφνικό κακό που μας βρήκε με το τροχαίο του Δ. με άκουγε αμίλητη, όταν σιώπησα, σχολίασε με παράπονο πως έπρεπε να τη φωνάξουν στην κηδεία.

Μετά πετάχτηκε απότομα, φόρεσε τη ρόμπα της και μου δήλωσε αφήνοντας με κάγκελο:
- Απόψε θα κάνουμε τραπέζι για το παλικάρι, θα καλέσουμε τους… τον μπάρμπα… καμιά εικοσαριά άτομα. Πλύνε τα χέρια σου να με βοηθήσεις!

συνεχίζεται…

6 Comments:

Blogger Markos said...

Πόσο απλό είναι να Ζεις ...
(Η γιαγιά Ελένη το ξέρει )

Καλή σου ημέρα.

9:51 AM  
Blogger Καπετάνισσα said...

Γιαγιά πάνγλυκη, γιαγιά πονεμένη, για τούτο σοφή.

Να την αφουγκραστείς.
Να την αφουγκράζεσαι συνεχώς.
Μη μιλάς πολύ.
Άκουσέ την.

Σοφότατον το τραπέζι.
Τιμή.
Και θύμηση αληθινή.

Και ναι, θέλει να'σαι "καθαρή".

Φιλιά θαλασσινά!

3:48 PM  
Blogger Sokxenos said...

Μη σας γελάει η νύχτα
Όλες οι νεράϊδες
είναι φτιαγμένες
από χώμα και νερό
Γι` αυτό κερνάνε δίψα

4:12 PM  
Blogger Αιολος said...

Μή φύγεις άμα δε γυρίσεις...
στο λέω από εδώ.

10:18 PM  
Blogger Ανδρομεδα said...

Αλιενοφιλιά!

10:02 AM  
Blogger ellinida said...

Αέρινα φιλιά .

8:09 AM  

Post a Comment

<< Home