Ζούγκλα;

Όσο ακόνιζα το μαχαίρι μου
προσευχόμουν να μου είναι αχρείαστο
στη ζούγκλα.

Ευχήθηκα επίσης να μη χάσω
τα ακριβά μου υπάρχοντα
μπήκα με το χαμόγελο
ήθελα να βγω πάλι
χαμογελαστή.

Κάθε σκοτεινό βλέμμα μικρού παιδιού
ένας θάνατος για μένα.
Πολλοί μου έχουν πει να μη με λέω τρελή
δε με έχουν δει στη ζούγκλα.

Άλλοι μου έχουν πει πως
ο αγώνας μου είναι μια τρέλα.
Δεν έχουν αναμετρήσει
την υπομονή και την αντοχή τους
με την πείνα και τον πόνο μικρών παιδιών.

Είπα θα βγω χαμογελαστή,
ό,τι κι αν συμβεί στη ζούγκλα.
Αντάλλαξα μια τεράστια ευτυχία
με μισή κονσέρβα κόκκινα φασόλια.

Κονόμησα ένα μπουκέτο παιδικές αγκαλιές
τραγουδώντας το:
βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά…
Να μη ξεχνάω γαμώτο να μαθαίνω
παιδικά τραγούδια στη γλώσσα
των παιδιών που θα συναντήσω…

Απαγόρευσα στον εαυτό μου
να φοβηθεί ποντίκια και “ανθρώπους”.
Έκανα ό,τι μπορούσα
Κι ό,τι δε μπορούσα το προσπάθησα.

Ξέρω, δεν αρκεί μόνο η καλή πρόθεση,
γι’ αυτό ακόνιζα καλά το μαχαίρι μου.
Έτσι πίστεψαν πως θα το χρησιμοποιήσω.
Έτσι μου ήταν αχρείαστο…

Γύρισα! Γεμάτη αγάπη για όλους και για όλα!
Δεν έσωσα τον κόσμο,
το στόχο μου μια φορά τον πέτυχα.

Και τώρα ξέρω πως γλυκά θα ξαποστάσω
κοντά σας
ακόμα κι αν στη ζούγκλα…
Ακόμα κι αν εδώ…

Σας εύχομαι έναν καλότροπο Σεπτέμβρη!