Adagio non troppo (το τίποτα του όλου)

άκουγα το oboenkonzerten für Oboe und Orchester, KV 314 C-Dur του W. A. Mozart

Έχω λιντσάρει τη βοή!
Όσα μου κρύβουν
τους φυσικούς ήχους,
τα έσφιξα στα χέρια μου
κι από αυτά έμεινε μόνο
ο μεταθανάτιος τους ρόγχος.

Μετά έκλεισα τα μάτια
να κοιμηθώ.
Δίπλα στο βουητό
της μεγάλης λεωφόρου,
με νανούρισαν
άσκοπα κορναρίσματα
που χρόνια τώρα γίνονται ένα
με τις ίνες των σεντονιών μου.

Φοράω για νυχτικό
το θόρυβο της πόλης
μα δεν τον ακούω μέσα μου.
Πατώ ξυπόλητη
σε φάλτσες στριγκλιές
μα δε ματώνω.

Εγώ ακούω μόνο
το τραγούδι του νερού
τις συναυλίες των πουλιών
τα ρέκβιεμ των βροχών
τις rock μπαλάντες του αέρα
το κελάρυσμα των παθών
τα φλαμένκο των πόθων
τα ρέκβιεμ των δακρίων
τις ταραντέλες των γέλιων
τις όπερες των φιλιών
τις καντάδες του κάθε
«σ’ αγαπώ» σου.

Και την τελειότερη μουσική
του σύμπαντος.
Αυτή που κι η παραμικρή της νότα
μοιάζει άγγιγμα θεϊκό.
Τη μαγική εκκωφαντική
σιωπή.

Την ηχώ της αλήθειας
όταν αυτό που μοιάζει τίποτα
λέει τα πάντα!