Andante (του ποιητή)

άκουγα τη Symphonie Nr. 40 in G-MOLL, KV 550 του W. A. Mozart

Γλυκό παιδί, τι βλέπεις
στ’ αστέρια απόψε;
Πώς περνάς
τα ποτάμια της νύχτας;
Όλα αυτά τα νερά
με τις δίνες του χρόνου;

Τις πληγές σου δεν τις έδεσες ποτέ.
Ούτε λιγώθηκες για ένα χάδι.
Σαν να ήθελες να ξεχάσεις
πόση τρυφερότητα
μπορεί να δώσει
ανθρώπινο χέρι.

Λες και δεν πιστεύεις πια.
Γυμνός,
καλωσορίζεις σχεδόν
κάθε λογής πόνο.

Γλυκό παιδί
χρόνια παγωμένα
η πίκρα σε κλειδώνει
στα μπουντρούμια της.

Δε λησμονάς ποτέ
πως δε θα νικήσεις
εκείνο το θεριό
που σε προσμένει
από την ώρα που γεννήθηκες.
Όνειρα, ξέμαθες να κάνεις
τα θαύματα χάσανε τα ίχνη σου.

Όμως,
με το παλιό φθαρμένο κουπί σου,
με την ψυχή γεμάτη τσακίσματα
μπαίνεις λαθρεπιβάτης στις λέξεις
και ανοίγεσαι στα βαθιά.

Τόσο βαθιά
που μετά από κάθε σου πνιγμό
το θαύμα είναι η σκόνη
που ξέρασε το ταξίδι
στο ξεφτισμένο σακίδιό σου.