Ρυτίδες...

Άκουγα τη serenade in G-Dur KV525 "eine kleine Nachtmusik" του Mozart

Η καμένη σου γη
το πιο ακριβό σου έδαφος
αυτές οι λατρεμένες ράγες
γύρω από τα μάτια σου.

Κάτι ρυτίδες
που ταξίδεψε
η ζωή σου
για να πει κι αυτή
την ιστορία της.

Αληθινές λύπες
μικρές χαρές
φιλιά σελιδοδείκτες
στην έρημο της αγάπης.

Κάτι ρυτίδες
που όσο και να τις λιμπιστούν
ποτέ τους δε θα κόψουν
τις φλέβες τις ψυχής τους
δε θα κάψουν σάρκα αγρύπνιας
δε θα σακατέψουν γόνατα πόθου.

Ποτέ τους δε θα πληρώσουν ακριβά
για κάτι που μοιάζει τιποτένιο
μα κοστίζει
όσο το χρυσάφι της γης.

Τα ακριβά αρώματα
στα μικρά μπουκάλια
τα μικρά μας σώματα
βορά
στου πανάκριβου χρόνου
τα τσακάλια.

Κι εγώ τρενάκι μικρό
στων ματιών σου
τις χιλιοπατημένες ράγες.

Πονάει εκεί
όταν σε κοιτάω;