Ρ ο ή

Όποιος αλήθεια μ’ αγαπά
θα με δεχτεί όπως έχω
δε θα τρομάξει
που ως πηγής
τρελό νεράκι
τρέχω

δε θα θελήσει
να με δει
ένα βαθύ πηγάδι
που με το κουβαδάκι του
θα παίρνει τη δροσιά του

θα με αφήνει ελεύθερη
για να κυλώ κοντά του

Σαν Βαρδάρης

Θέλω να έρθεις σαν Βαρδάρης
στα δυο σου χέρια να με πάρεις
κι ενώ με πάθος θα ανασαίνω
στο λάγνο πόθο θα πεθαίνω
θα γίνομαι μια σερπαντίνα
θα χύνομαι σαν άγριο κύμα
θα σου κεντώ φιλιά στα χείλη
μέχρι που να μας βρει το δείλη

Θέλω να έρθεις να με ανάψεις
κι όλο το σώμα μου να κάψεις
μη φοβηθείς αν θα πονέσω
την ηδονή μας θα φορέσω
θα δίνομαι τρελή στα χάδια
θα γίνομαι φως στα σκοτάδια
θέλω να νιώθω πως με χάνω
ψηλά μαζί σου όταν φτάνω

Θέλω να έρθεις σαν αντάρτης
να μας ζηλέψει αυτός ο Μάρτης
να μη μιλάμε να γδυθούμε
κι αμέσως ν’ απογειωθούμε
θα πνίγομαι στον έρωτά μας
θα γίνουν ήλιοι τα κορμιά μας
έλα μαζί σου να αποδράσω
θνητή πως είμαι να ξεχάσω

Ε πειρατή… το τόπι μου

Κάπου μακριά έπαιζε η Moon Sonata του Beethoven

Ένα τόπι
που κατρακύλησε
από το φεγγάρι
στα πόδια σου
ζωή,
είναι η ψυχή μου
κλώτσα με
ποδοπάτησέ με
να με χτυπήσουν ρόδες
φορτηγών
να χάσω αέρα
ο εγωισμός μου σπονδή
στην πολύβουη άσφαλτο.

Τα αφελή θέλω μου
λιωμένα ένα με την πίσσα,
κλώτσα με
σκάσε με
ζωή,
μάθημα,
κατάρα,
ευχή.

Εγώ στοχεύω
τα χέρια
των μικρών παιδιών
που ακόμα
και τόπι ξεφούσκωτο
θα αγαπήσουν
την καθαρή
πρόθεσή μου.

Ό,τι κι αν γίνει
να μείνω
ένα τόπι
που κατρακύλησε
από το φεγγάρι
για να χαρίσει
ένα χαμόγελο
στο σύμπαν.

Hλιοστάλαχτο

κι όμως έπαιζαν νυχτερινα του Σοπέν

Ο έρωτας
καρδιά μου
ένα κομματάκι
είναι μόνο
της αγάπης μου!

Μη νιώθεις όμως
ανεπαρκής
αν δε μπορείς
να με αγαπήσεις
ολοκληρωτικά

στην ουσία
τον εαυτό σου
θέλω να μάθεις
ν’ αγαπάς

ευτυχισμένη
θα με κάνει
να μάθεις
να καταδέχεσαι
και να πιστεύεις

την αγάπη!

Όλοι μας αξίζουμε
αυτή την ευτυχία!

Ρυτίδες...

Άκουγα τη serenade in G-Dur KV525 "eine kleine Nachtmusik" του Mozart

Η καμένη σου γη
το πιο ακριβό σου έδαφος
αυτές οι λατρεμένες ράγες
γύρω από τα μάτια σου.

Κάτι ρυτίδες
που ταξίδεψε
η ζωή σου
για να πει κι αυτή
την ιστορία της.

Αληθινές λύπες
μικρές χαρές
φιλιά σελιδοδείκτες
στην έρημο της αγάπης.

Κάτι ρυτίδες
που όσο και να τις λιμπιστούν
ποτέ τους δε θα κόψουν
τις φλέβες τις ψυχής τους
δε θα κάψουν σάρκα αγρύπνιας
δε θα σακατέψουν γόνατα πόθου.

Ποτέ τους δε θα πληρώσουν ακριβά
για κάτι που μοιάζει τιποτένιο
μα κοστίζει
όσο το χρυσάφι της γης.

Τα ακριβά αρώματα
στα μικρά μπουκάλια
τα μικρά μας σώματα
βορά
στου πανάκριβου χρόνου
τα τσακάλια.

Κι εγώ τρενάκι μικρό
στων ματιών σου
τις χιλιοπατημένες ράγες.

Πονάει εκεί
όταν σε κοιτάω;

Adagio non troppo (το τίποτα του όλου)

άκουγα το oboenkonzerten für Oboe und Orchester, KV 314 C-Dur του W. A. Mozart

Έχω λιντσάρει τη βοή!
Όσα μου κρύβουν
τους φυσικούς ήχους,
τα έσφιξα στα χέρια μου
κι από αυτά έμεινε μόνο
ο μεταθανάτιος τους ρόγχος.

Μετά έκλεισα τα μάτια
να κοιμηθώ.
Δίπλα στο βουητό
της μεγάλης λεωφόρου,
με νανούρισαν
άσκοπα κορναρίσματα
που χρόνια τώρα γίνονται ένα
με τις ίνες των σεντονιών μου.

Φοράω για νυχτικό
το θόρυβο της πόλης
μα δεν τον ακούω μέσα μου.
Πατώ ξυπόλητη
σε φάλτσες στριγκλιές
μα δε ματώνω.

Εγώ ακούω μόνο
το τραγούδι του νερού
τις συναυλίες των πουλιών
τα ρέκβιεμ των βροχών
τις rock μπαλάντες του αέρα
το κελάρυσμα των παθών
τα φλαμένκο των πόθων
τα ρέκβιεμ των δακρίων
τις ταραντέλες των γέλιων
τις όπερες των φιλιών
τις καντάδες του κάθε
«σ’ αγαπώ» σου.

Και την τελειότερη μουσική
του σύμπαντος.
Αυτή που κι η παραμικρή της νότα
μοιάζει άγγιγμα θεϊκό.
Τη μαγική εκκωφαντική
σιωπή.

Την ηχώ της αλήθειας
όταν αυτό που μοιάζει τίποτα
λέει τα πάντα!

Andante (του ποιητή)

άκουγα τη Symphonie Nr. 40 in G-MOLL, KV 550 του W. A. Mozart

Γλυκό παιδί, τι βλέπεις
στ’ αστέρια απόψε;
Πώς περνάς
τα ποτάμια της νύχτας;
Όλα αυτά τα νερά
με τις δίνες του χρόνου;

Τις πληγές σου δεν τις έδεσες ποτέ.
Ούτε λιγώθηκες για ένα χάδι.
Σαν να ήθελες να ξεχάσεις
πόση τρυφερότητα
μπορεί να δώσει
ανθρώπινο χέρι.

Λες και δεν πιστεύεις πια.
Γυμνός,
καλωσορίζεις σχεδόν
κάθε λογής πόνο.

Γλυκό παιδί
χρόνια παγωμένα
η πίκρα σε κλειδώνει
στα μπουντρούμια της.

Δε λησμονάς ποτέ
πως δε θα νικήσεις
εκείνο το θεριό
που σε προσμένει
από την ώρα που γεννήθηκες.
Όνειρα, ξέμαθες να κάνεις
τα θαύματα χάσανε τα ίχνη σου.

Όμως,
με το παλιό φθαρμένο κουπί σου,
με την ψυχή γεμάτη τσακίσματα
μπαίνεις λαθρεπιβάτης στις λέξεις
και ανοίγεσαι στα βαθιά.

Τόσο βαθιά
που μετά από κάθε σου πνιγμό
το θαύμα είναι η σκόνη
που ξέρασε το ταξίδι
στο ξεφτισμένο σακίδιό σου.

Άνοιξη στη ζωή!

φτου... και βγαίνω!