Κάπου εδώ κοντά πετάγομαι

Κάθεσαι στρίβεις το τσιγαράκι σου
αθόρυβος καταρράχτης
στα σκαλιά της αυλής
στο κεφάλι σου πουλιά
σκέψεις ηλεκτρικές

μυρίζει από μακριά η φυγή σου
και είμαι από χρόνια έτοιμη
να σου κουνήσω το μαντήλι
τόσο που αν αργήσεις να ξεκινήσεις
θα σε αποχαιρετήσω πρώτη

ότι ποθώ για τον εαυτό μου
το ίδιο θέλω και για όσους αγαπώ

έτσι,
έγινα ένας άνθρωπος που τρέχει με τα μάτια
μέσα σε μονοπάτια που μοιάζουν με γκρεμό
είμαι μία τρελή ψυχή που νιώθει πως θ’ αντέξει
μες της ελευθερίας να ζήσει τον ιστό…

Τις επόμενες μέρες θα καλοπεράσω κάνοντας διάφορα που φαντάζουν άχρηστα, θα γυρίσω ευτυχισμένη και έτοιμη για νέες ανταλλαγές. Καλό μας Σαββατοκύριακο!

Αποπλάνηση

βουτάω το χέρι στο νερό
και νιώθω τα δελφίνια

που πέρα στον ωκεανό
ανοίγουνε παιχνίδια

δελφίνι είναι το χέρι μου
στο χάδι του νερού

και αλητεύει η σκέψη μου
στους δρόμους του βυθού

βουτάω πάλι πνίγομαι
στον πάτο της ψυχής

σου έχω χαμόγελα
φιλιά και αγάπη αντοχής

Το κεντρί του μεσημεριού

με απειλεί με τον καυτό του ήλιο. Μαζεύτηκα πάλι στο air-condition, πήρα τα mail και είπα να ανταποκριθώ στα παράπονα 2 φίλων που θέλουν να γράψω κάτι στο blog.

Λοιπόν γράφω:
Κάτι…

Στον Ουρανόκηπο που παίζεις...

Το δάκρυ μου στάζει το φως που σκορπούσες
Κρυφά σαν κοιτούσες πως ζω κι ανασαίνω
Και έτσι που μοιάζει στο ωραίο σου βλέμμα
Στο λέω περπατάω στον κόσμο για σένα

Το γέλιο μου κρύβει της μάχης τον πόνο
Που έδινες μόνο να με καμαρώνεις
Και έτσι που φέρνει στο αθώο σου βλέμμα
Στο λέω μεγαλώνω μονάχα για σένα

Θα ρίξω μια πέτρα εκεί που βουτούσες
Θα ρίξω και μέλι αγνό θυμαρίσιο
Κι αν παω μια πέρα μια μπρος και δυο πίσω
Να ξέρεις ψυχή μου πως θα προχωρήσω

Οι δοτικοί άνθρωποι

συχνά μπορούν να γίνουν κουραστικοί! Το πως και το γιατί άλλο θέμα.

Απλά σημειώνω εδώ για να θυμάμαι:
Ας δίνω σύμφωνα με τις ανάγκες των άλλων κι όχι με τις δικές μου.
Σκεφτήτε το κι εσείς... Κι αν έχετε κάτι να πείτε... το έχω ανάγκη!

Το Σάββατο που πέρασε...

Το ζω ακόμα! Μαζί με πλάσματα αξιολάτρευτα στην ψυχή μου!

Καλέ μου Σ. ευχαριστώ για την έκπληξη που μου έκανες μα να ξέρεις πως η μεγαλύτερη έκπληξη ήσουν εσύ! Το στόχο σου και τα μάτια σου…

Είμαι τυχερή και μου αρέσει! Προσπαθώ να περνάω καλά όπως και να χει, μα σίγουρα προτιμώ, να περνάω καλά μαζί σας!

Υ.Γ.
Για την Κυριακή θα σας γράψω αργότερα...

Μακάρι να μην έχει παραλήπτη!

Πάντα έπαιζα με τον κακό λύκο!
Εγώ δεν τον έλεγα κακό…
Αφού με φοβόταν όσο τον φοβόμουν…
Καθόλου!

Παίζω ακόμα με το λύκο!
Πάμε μαζί…
Κι οι άλλοι μας τρέμουν;

Γιατί; Αφού δεν τους φοβόμαστε καθόλου…
Έτσι πάνε αυτά τα πράματα γαμώτο;
Δεν οικειοποιούνται τα συναισθήματα;

Καλέ αφού σας κοιτάμε κατάματα
Και είμαστε βιβλία ανοιχτά
Μη φοβάστε το λύκο, ούτε εμένα.

Αγάπη θέλουμε να ανταλλάξουμε
Σ’ αυτή τη ζωή μας!
Φοβάστε την αγάπη;

Έχω ένα βίτσιο!

Μου αρέσει να συναναστρέφομαι πολλούς ανθρώπους, με διαφορετικά από μένα γούστα και απόψεις. Άλλος ακούει μόνο ροκ, άλλος ρεμπέτικα, άλλος έχει Θεό του τον Γονίδη. Άλλος λατρεύει το ποδόσφαιρο, άλλος το μισεί… Ευτυχείς λυπημένοι και πότες… Κρασιού, μπύρας, πράσινου τσαγιού… Θαλασσόφιλοι, βουνίσιοι...

Κάποιοι φοβισμένοι ρατσιστές, άλλοι ωχαδερφιστές, bisexuals, ετεροφυλόφιλοι, θεοσεβούμενοι, θεοφοβούμενοι, κομπλεξικοί, απελευθερωμένοι, καπνιστές και μη, υποστηριχτές των στεγνών προγραμμάτων και όχι, αισιόδοξοι, απαισιόδοξοι…

Σύνθετοι μέσα στην πολυποίκιλη απλότητά τους, ωραίοι άνθρωποι, που τους ενώνω σε μια κοινή προσπάθεια εθελοντικών αποστολών.

Πολύ το γουστάρω και κερδίζω υπέροχες εμπειρίες. Την Κυριακή θα γλεντήσω τρελά, θα γίνει μάζωξη αρκετών από αυτούς τους ετερόκλητους τύπους, που θα γελάσει ο κάθε πικραμένος! Μερικοί είναι άγνωστοι μεταξύ τους και πιστεύουν πως αυτή η συνάντηση είναι ένα σπουδαίο γεγονός, ένα τεράστιο βήμα στην εξέλιξή τους... Δεν ξέρουν όμως τι τους περιμένει!

Ίσως σας πω από Δευτέρα πως πήγε, μια φορά που το έχω ξαναζήσει ήταν σαν να έκανα το γύρο του κόσμου σε 4 ώρες…

Καλό Σαββατοκύριακο! Να σας προσέχετε και να σας αγαπάτε γιατί κανείς δε μπορεί να το κάνει καλύτερα από εσάς για εσάς!
Αλιενοφιλιά!

Η τρελή Ανδρομέδα του φεγγαριού

Από την πρώτη σε άλλες Πέμπτες

Το παρακάτω το έγραψα πριν λίγα χρόνια...
Χαίρομαι πολύ που πια δε με εκφράζει 1οο%
έχω βρει το δρόμο μου για τα καλά!

Τίποτα δε σκάμπαζα όταν μου έκλεψαν βίαια
τη βρεφική μου ευτυχία.
"Βάλτε με πίσω στα νερά μου",
ικέτευα αγουρογέννητη.

Γελούσαν, με έκαναν πάσες φωνάζοντας
"κορίτσι"άλλοι χαρούμενα, άλλοι ειρωνικά.
Άγαρμπος τόπος σκέφτηκα. Άνυδρος.
Και κοιμήθηκα στα σεντονάκια της άγνοιας,
με την ελπίδα να ξυπνήσω κάπου αλλού.

Ένα τόσο δα πλασματάκι
σχεδόν ευτυχισμένο
στη βολική παγίδα των κοντόφθαλμων θνητών,
στο σαφάρι για δύναμη και επιβολή.

Παραμυθιασμένο με κάποια ευτυχία
που θα ‘ρθει από μακριά, που θα μου χαριστεί
αν τη διεκδικήσω με φτηνοπουτανιές.

Το υπαρξιακό και το νευρωτικό μου άγχος
να είμαι κάπως για να αρέσω
κι όχι ν’ αρέσω γι’ αυτό που είμαι.

Από τη γέννηση μου και πέρα
αντί να γιορτάζω το θαύμα της ζωής
φόρεσα κατάσαρκα τη δυστυχία,
του να με κάνει ό,τι θέλει η ανημποριά.

Όσο με είχαν στο χέρι υποκρίθηκα
με θρασύτατη ευκολία την αδυναμία μου.
Έξω από τα νερά μου ως υπάκουο πιόνι
άρχισα μάταια να με καταζητώ.

Captain X

Φόρεσε πάλι το κίτρινο αδιάβροχο και βγήκε με τη βαρκούλα του τα χαράματα. Τον βλέπω κάθε πρωί που ξεμπερδεύω τα μαλλιά μου στη βεράντα.

Με κουπιά τραβάει προς τον Άγιο Αθανάσιο. Γύρω στα εξήντα είναι, μοιάζει να έχει βγει από παλιές θαλασσογραφίες. Ξέρω πως ζει μόνος. Σίγουρα θα 'χει πολλά να πει... Σκέφτομαι κάποτε να του πω καλημέρα, μα όπως δεν του μιλάει κανείς, διστάζω.

Τέλος, αύριο θα του φωνάξω καλημέρα!

Απρόσμενο δώρο

Κι εκεί που το σπίτι έβγαζε τη ζέστη της μέρας και η διάθεση δεν ήταν από τις καλύτερες, αστραπές, βροντές και μια υπέροχη βροχή με έβαλαν να κοιμηθώ, χαρούμενη και γαλήνια σαν μωράκι!

Άσχετο στον ύπνο μου είδα φωτιές! Ξύπνησα μύρισα το βρεγμένο χώμα άκουσα λίγο Tiersen και μετά ξανακοιμήθηκα, ελπίζοντας να με ξυπνήσει βροχή…

Μπα! Ούτε σταγόνα! Φωτιές! Καλό κουράγιο παιδάκια! Ζέστη είναι θα περάσει…

Δε με πειράζει

που άλλος φεύγει για Κύθνο, άλλος για Ρέθυμνο, άλλος για Ιθάκη και για Νάξο... Με πειράζει που ξέρω ότι δεν είσαστε και τόσο σοβαροί με τη θάλασσα, τον ήλιο και το αλκοόλ!










Στο καλό να πάτε, να περάσετε όμορφα και να προσέχετε!!!
Το νου σας ρεμάλια!

Τρα λα λααα!

Μέρα αφιερωμένη στη Μουσική!
Για μένα η μουσική είναι προέκταση της αναπνοής μου...

Για εσάς;

Θέλω να φύγω!

Μου είπε ο Α. Είχα το μυαλό μου αλλού!
-Καλό Σαββατοκύριακο! Του ευχήθηκα.
-Βρε για πάντα θέλω να φύγω, από τη δουλειά, από το νησί! Απάντησε.

Αναπήδησα, έκπληκτη, έριξα λίγο χυμό στο γραφείο μου και γύρισα να τον κοιτάξω. Καιρό τώρα δεν είχα προσέξει πως είχε γκριζάρει και τα μάτια του είχαν χάσει τη λάμψη που ήξερα.

-Η γυναίκα σου; Τα αγόρια; Ρώτησα χαμηλόφωνα, σαν να μην ήθελα να μας ακούσουν οι τοίχοι δίπλα μας.
-Δεν ξέρω μάτια μου! Που να με πάρει και να με σηκώσει, δεν ξέρω! Είπε.

Κουρασμένη από όλη την εβδομάδα, με προβλήματα πρακτικά που έπρεπε να λυθούν ως το βράδυ της Παρασκευής, έπιασα το κεφάλι μου και προσπάθησα να σκεφτώ να του πω κάτι καλό. Μα ένα κουρασμένο κεφάλι σαν το δικό μου δεν είχε πολλά να πει.

Συνέχισα να γράφω ετικέτες για τα ρούχα που θα στέλναμε στη Ρουμανία, κάποια στιγμή έπαιξα με τη μία από τις βέρες μου, εκείνη που μου είχε χαρίσει ο αγαπημένος μου καθηγητής ανθοθεραπείας. Προσπάθησα να σκεφτώ τι θα έλεγε εκείνος στον Α. και το μυαλό μου φωτίστηκε.

-Καλέ μου, έχω διδαχτεί κι από τη ζωή και σε μάθημα, πως όταν λέμε «πάντα», ή «ποτέ», τις περισσότερες φορές, βγαίνουμε εκτεθειμένοι και η ψυχή μας βαραίνει. Μήπως θα μπορούσε αυτή η επιθυμία σου για φυγή, να μη βαπτιστεί στο παντοτινό. Ας πούμε να έφευγες για 2 μερούλες; Τον ρώτησα.

Κουνούσε νευρικά το πόδι του και έπαιξε με τη βέρα στο δάχτυλό του. Μετά σηκώθηκε όρθιος, με πλησίασε και χαμηλόφωνα, με ρώτησε:
-Και η γυναίκα μου; Τα παιδιά;

Σηκώθηκα κι εγώ, τον αγκάλιασα και του εξήγησα πως δε χρειάζεται να ανησυχεί, μιας και θα τους έπαιρνα μαζί μου, να περάσουμε το Σαββατοκύριακο στην επαρχία, με εθελοντικές ασχολίες.

-Ωραία! Θα πάω να δω τον αγαπημένο μου ξάδερφο στα Γιάννενα, είπε χαρούμενος. Και να τη η λάμψη, στα μάτια του!

Αργότερα, λίγο πριν σερβίρω, δύο ποτηράκια σαγκρία για μένα και τον Χ. είχα ένα σύντομο τηλεφώνημα από τον Α.
-Τρελάρα μου, θέλω να πάω με την γυναίκα μου και τους γιους μου στα Γιάννενα.-Καλά ξεκουμπίδια! Του απάντησα κι έκλεισα γρήγορα το τηλέφωνο, μην αλλάξει γνώμη…

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Έγραψα άλλο ένα...

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=897

Στη Γη και στο Φεγγάρι

Κάτι μου είπαν χτες τα φύλλα του κισσού
Φεύγεις και πας αλλού
Ναι το ξέρω πως δε φταις

Δε με αφήνεις λες στο σχήμα του σταυρού
Ορκίζεσαι αφού
Αχ για πάντα θα με θες

Άκου κάτι κι εσύ στην άκρη του φιλιού
Με σώμα και με νου
Φτου ξελευτερία βγες!

Να βγαίνεις απ’ το όνειρο

τραγουδούσε ο Θανάσης κι εγώ αποκοιμήθηκα.

Είδα ένα όνειρο γεμάτο κύματα, στη μέση της θάλασσας πνιγόταν ο J. κι εγώ πάλευα να τον σώσω. Από ένα βράχο μας πυροβολούσε ο Βραζιλιάνος Κακά...

Τα χαράματα που ξύπνησα αναρωτήθηκα αν ήταν κακό το όνειρο, μα επειδή έχω επιλέξει να σκέφτομαι θετικά χαμογέλασα και κράτησα πως συναντήθηκα στον ύπνο μου με τον αγαπημένο μου φίλο μέσα στην εξίσου αγαπημένη μας θάλασσα! Το πρώτο mail που πήρα σήμερα ήταν του J. τα νέα του χαρμόσυνα, κατάφερε να βρει λίγο χρόνο να πάει διακοπές. Τον κάλεσα αμέσως του μίλησα για το όνειρο, χάρηκε που δεν ανησύχησα, μου είπε πως θα προσέχει και κλείσαμε το τηλέφωνο σκασμένοι από τα γέλια!

Καλή υπόλοιπη Τετάρτη!

Μπορώ να χαϊδέψω λίγο τα λέπια σου;

τον ρώτησα. Εκείνος μου χάρισε το όμορφο χαμόγελό του, που μέσα του κατοικούν ηλιαχτίδες και μου ζήτησε να του πάω πιο κοντά του το μισογεμάτο λεκανάκι με τα μύδια που είχε βγάλει πριν λίγο από το βυθό.

Μου έστειλε ένα φιλί και μου είπε πως θα βουτούσε μερικές φορές ακόμα να γεμίσει τη λεκάνη γιατί είχαμε πολύ κόσμο να ταΐσουμε… απόλαυσα την εκπληκτική βουτιά του και πήγα να ετοιμάσω το τραπέζι.

Συχνά έριχνα ματιές από το παράθυρο να τον βλέπω να ανεβαίνει για να πάρει ανάσα και ένιωθα μια άγρια ευτυχία να με πλημμυρίζει. Ένας θησαυρός στη ζωή μου, που τον λατρεύω και με λατρεύει.

Έδωσε μια μεγάλη μάχη και νίκησε! Πέντε χρόνια που του συμπαραστεκόμουν στον αγώνα του να παρατήσει το δεκανίκι του, που είναι γνωστό ως ναρκωτικά και να σταθεί στα πόδια του τον έχω μάθει σαν να τον έχω γεννήσει.

Έτσι ξέρω καλά πως τώρα στα 27 του, ζει ευτυχισμένος κοντά στη θάλασσα και μπορεί να κάνει εξίσου ευτυχισμένους εμένα, τους φίλους του, την αγαπημένη του γυναίκα και τη δίχρονη Σμαράγδα τους.

Γιατί να μη μοιραστώ μαζί σας αυτή τη χαρά; Δε βρίσκω λόγο, μα πιο πολύ δεν τα έγραψα για σας τα παραπάνω. Κυρίως τα έβγαλα στο φως, έχοντας στο μυαλό μου όσους υποστηρίζουν πως τα παιδιά που πέφτουν στις ουσίες είναι καμένα ρούχα…

Ε όχι λοιπόν! Όσο κι αν αυτό συμφέρει κάποιους, δεν είναι η αλήθεια! Με μεγάλη δυσκολία, με σκληρό πρόγραμμα και πολλή αγάπη, όλα είναι δυνατά. Αρκεί να το θες πραγματικά!

Καλόκαρδο Σαββατοκυριακοδεύτερο!

Παίρνω μαζί μου αυτό το εξαιρετικό τραγούδι του Άκη Πάνου και πάω κάπου που με αγαπούν

όπως είμαι και που τους αγαπώ όπως είναι! Θα γεμίσω την ψυχή μου θετική ενέργεια

και θα επιστρέψω να τη μοιραστούμε...

Άσ’ τον τρελό στην τρέλα του και μη τον συνεφέρεις Τι κρύβει μέσα το μυαλό ενός τρελού δεν ξέρεις

Μπορεί να βρει στην τρέλα του αυτά που ’χει ποθήσει και που δεν αξιώθηκε να δει και ν’αποκτήσει

Βρε άσ’ τον τρελό στην τρέλα του άσ’ τονε στο όνειρό τουΤον κόσμο αυτό σιχάθηκεκι έφτιαξε ένα δικό του

Γεια χαρά!

Τριγυρνάμε με την ελπίδα της χαράς.
Πόσες φορές δεν έχουμε γελάσει
με τα χάλια μας.

Κι όσο ξετυλίγεται ο καιρός
μας λέει πως ο θάνατος
παίρνει μόνο όσα του δίνεις.

Πως όσα κι αν αγοράζουμε
μένει άδειο της ψυχής μας το ταγάρι.
Ενώ με όσα ζούμε γεμίζει.

Πως η ζωή είναι τεράστια
για να είμαστε μικροί, φθηνοί
και μονοφαγάδες.

Πως η πίστη
δεν είναι φόβος και ανάγκη,
αλλά δρόμος και αγάπη.

Αυτά ήθελα να σου γράψω,
πάμε έξω με ένα τραγούδι στην καρδιά
να τρυγήσουμε την κάθε μας στιγμή.

Με τη χαρά της ελπίδας,γεια χαρά!

Στιχοπλοκώντας

Κάποτε σου είπα θυμωμένη:
"Αγάπα τον πλησίον σου
μην ξαναγράψεις τραγούδια
χωρισμού, πόνου και απόγνωσης
μην ξύνεις πληγές".

Σου είπα…
Μα ήρθαν το βράδυ οι χωρισμένοι,
οι μόνοι κι οι απελπισμένοι
με τη γυμνή τρέλα της αλήθειας τους
και μου έμαθαν πως στο πένθος τους
δεν ταιριάζουν τα μελίρρυτα τραγουδάκια.
Τα μινόρε εξαγνίζουν τους καημούς.

Αγάπα τον πλησίον σου,
φτιάξε ένα γλέντι για κάθε του πίκρα.
Κάνε τραγούδια φάρους
κι όποιος θέλει ας χορεύει στη στεριά,
όποιος θέλει ας χορεύει στη φωτιά,
ή ακόμα και στα μανιασμένα κύματα.

Έλα,

να σιωπήσουμε για λίγο,
σου το έχω ξαναπεί άλλωστε
δεν τη φοβάμαι τη σιωπή
μιλώ για να μπορέσω κάποτε
να κάνω το αντίθετο…

αγάπη...

Πέτα ψηλά και μακριά στον ουρανό της ευτυχίας
δυο μάτια να μην κλάψουνε όπως θα ξεμακραίνεις
κι αν η ζωή σου έμαθε τα άκρα της κακίας
εκεί ψηλά που χάνεσαι αγάπη να μαθαίνεις

Μικρέ μας Άλεξ

ντρέπομαι και λυπάμαι ειλικρινά

που δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω

εκτός από συγνώμη!

;-)

Το καλοκαίρι,

άρχισε για μένα από προχτές κι είναι ένα καινούργιο πανέμορφο καλοκαίρι! Αν με ρωτήσεις, ειλικρινά αδυνατώ να σου το εξηγήσω αυτό. Και στο φινάλε, μάλλον δε θα σε ενδιαφέρει ιδιαιτέρως.

Πέρασα ένα καταπληκτικό Σαββατοκύριακο με μεγάλη παρέα, κάτι σαν reunion φίλων από την εφηβεία. Με τους περισσότερους από αυτούς παίρναμε μέρος σε αγώνες κανό με έπαθλο εισιτήρια για το σινεμά. Και αργότερα δύο ποτά στην παραλιακή ντισκοτέκ. Ήμουν πρωταθλήτρια γιατί ποτέ δε σκοτίστηκα να κερδίσω.

Πόσο χάρηκα που βρέθηκα πάλι με εκείνους τους ανθρώπους και που μου άρεσαν ακόμα περισσότερο από ότι στα 15 μου. Μέσα σε αυτούς κι ο τότε εκλεκτός της καρδιάς μου! Τι ευτυχία να μιλάμε, να γελάμε μετά από τόσα χρόνια και να κυλάει ανάμεσά μας αγάπη καθάρια και δροσερή. Μαζί μας και το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι που έχω συναντήσει τελευταία, ο Γ. κι ο Σ. Με τον Σ. που ήταν κι ο μοναδικός νεοφερμένος έτσι στα ξεκούδουνα μετά το δεύτερο παγωμένο ροζέ που είχε φέρει από την Κρήτη, αρχίσαμε τις μαντινάδες και όλοι γέλασαν μέχρι δακρίων.

Κάτι γελοίοι τύποι είμαστε καταβροχθίσαμε κιλά κεράσια που έστειλε η μαμά της Τ. από τη Λίμνη Πλαστήρα, φάγαμε και το πρώτο καρπούζι, περπατήσαμε πολύ στην εξοχή, ξημερωθήκαμε σε ένα μαγαζάκι με 2-3 όργανα που τραγουδήσαμε αγκαλιά παλιά και νεότερα αγαπημένα τραγούδια.

Κάτι τύποι που σίγουρα ένα κομμάτι της ψυχής τους καλώς ή κακώς έχει μείνει παιδί και δεν τους νοιάζει η γνώμη του κόσμου. Που τους νοιάζει όμως μαζί με εκείνους να είναι καλά ο κόσμος και φροντίζουν όσο μπορούν να ζουν και να σκέφτονται θετικά.

Δε θα το κρύψω είμαι περήφανη για αυτή την παρέα, είμαι ευτυχισμένη που το καλοκαίρι ξεκίνησε τόσο όμορφα κι αν γράφω αυτά που γράφω είναι για να σας ευχηθώ τα καλύτερα! Να είσαστε όσο μπορείτε πιο ανοιχτοί στη χαρά ακόμα και μέσα στα μεγαλύτερα προβλήματα σας, γιατί μη σκεφτείτε πως για μας όλα είναι ρόδινα… Μπα δεν είναι! Όσα όμως μας γλυκαίνουν τα τιμάμε με το παραπάνω!

Σακ-βουαγιάζ

Το αντιανεμικό...
εκείνο το υγρό για να μη μας τσιμπολογούν τα κουνούπια...
εκείνο το ζελέ για όταν μας έχουν κατασπαράξει τα κουνούπια...
Το mp3 με τις παράταιρες επιλογές...

να κάνω μια πλάκα να ξεχάσω το κινητό μου; χιχιχι!

Τι καλά! Δυό μερούλες στο ρυθμό της χελώνας!
Καλό σας Σαββατοκύριακο!

Αλιενοφιλιά!

Inside garden...

____________________________

Πίσω από το γελαστό σου πρόσωπο
βλέπω τους κήπους της θλίψης
με τις ανθισμένες πληγές.

Και θες να σε βγάλω από εκεί;

Δεν είμαι παντοδύναμη καρδιά μου!
Ένα χεράκι θα βάλω μόνο
αυτό το γελαστό σου πρόσωπο
κάποια μέρα να το κοιτάξω
και να νιώσω
πως χαμογελάς αληθινά…

SOS!!!

Είναι εξαιρετικά μεγάλη ανάγκη αυτός ο Ιούνης να είναι ένας πολύ καλός μήνας!
Παρακαλώ αν δε μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτό ας μην κάνεις για το αντίθετο...